گل پسر مامان

باورم نمیشه که سه سال پیش من در چنین روزی بیمارستان بودم و امیر علی به دنیا امده بود . چقدر زود گذشت . و چقدر سخت و شیرین گذشت و خدا را شکر می گویم که قدرتی به نام فراموشی را در ما انسان ها قرار داد تا بتوانیم سختی و نارحتی ها فراموش کنیم تا با شیرینی لحظه ها زندگی را شیرین کنیم . الان که به این سه سال نگاه می کنم . باورم نمی شه که امیر علی همان طفل ناتوانی بود که قدرت خندیدن هم نداشت . من و رضا چقدر سر این که امیر علی با نگاهش اسباب بازی را دنبال کرده بودخوشحال بودیم. از خدا می خواهم که قدرت تربیت خوب امیر علی را به من بدهد و به امیر علی تن و روح سالم و خوشی و شادابی و خوبی های بیکران عطا کند. ان شاالله